Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Ένας χρόνος Μνημόνιο ας είναι και ο τελευταίος...

 Ένας χρόνος συμπληρώθηκε από την 6η Μάη, η ημέρα που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επικύρωσε την προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΕ, με τις ευλογίες ντόπιων και ξένων βιομηχάνων, επιχειρηματιών και μεγαλοεπενδυτών. Η απόφαση αυτή σηματοδότησε την απαρχή ενός σχεδίου για την μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου προς την μεριά του κεφαλαίου. Όλο αυτό το διάστημα εξελίσσεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματα και κεκτημένα τόσο των εργαζομένων όσο και της νεολαίας. Η σκληρή αυτή πολιτική που ασκείται εδώ και  έναν χρόνο έχει επιφέρει μια σειρά αντιλαϊκών  μέτρων που περιλαμβάνει περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση επιδομάτων, ελαστικοποίηση της εργασίας, επιχειρησιακές συμβάσεις εργοδοτικής ασυδοσίας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αναδιαρθρώσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ,με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας και των απολύσεων. Η πολιτική του Μνημονίου εξελίσσεται  ανεξέλεγκτη  βυθίζοντας τη χώρα σε ύφεση.
   Η αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού δεν σταματά εδώ. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την στήριξη της ΝΔ και του ΛΑΟΣ προχωράει σε ένα ακόμα πιο δυσβάσταχτο πακέτο μέτρων, το «Σύμφωνο για το Ευρώ» και το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, για την εξοικονόμηση 23 δις ευρώ μέσα σε ένα χρόνο. Στόχος τους είναι η υλοποίηση των όρων του μνημονίου τρομοκρατώντας τον λαό υπό την απειλή της πτώχευσης. Η «ατζέντα» του νέου προγράμματος περιλαμβάνει νέες μειώσεις μισθών στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, επαχθέστερες αλλαγές στο ασφαλιστικό, κατάργηση κοινωνικών παροχών με πρωτοφανή  συρρίκνωση των πιο πολύτιμων δημόσιων αγαθών, της υγείας και της παιδείας, υποβαθμίζοντας περαιτέρω το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο του λαού. Προφανώς, το ζητούμενο για την αστική πολιτική που ασκείται είναι η διευκόλυνση των όρων αναπαραγωγής και κερδοφορίας του κεφαλαίου μέσω της βίαιης αφαίρεσης των εργατικών δικαιωμάτων και όχι η διάσωση της χώρας. Στο μαύρο αυτό φόντο, η ενδεχόμενη χρεοκοπία θα αποτελέσει συνέπεια της πολιτικής που εφαρμόζεται τον τελευταίο χρόνο. Την ίδια στιγμή, παρόμοιες επιθέσεις αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι σε όλη την Ευρώπη με την λήψη ανάλογων μέτρων και την προσφυγή  κι άλλων χωρών στο μηχανισμό στήριξης όπως αυτή  της Πορτογαλίας προωθώντας ένα νέο μοντέλο οικονομικής διαχείρισης μέσου του «Μνημόνιο διαρκείας».
    Η κατάσταση του εργατικού κινήματος όμως δεν καθορίζεται μόνο από το έυρος και την ένταση της επίθεσης αλλά κυρίως από την απάντηση των εργαζομένων και της νεολαίας σε αυτή. Καθ' όλη τη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου όλες οι απεργιακές διαδηλώσεις ήταν από τις πιο μαζικές των τελευταίων τριάντα χρόνων με αποκορύφωμα βέβαια τις πορείες στις 5 Μάη, 15 Δεκέμβρη και 23 Φλεβάρη. Μπορούμε λοιπόν να συμπαιράνουμε πως οι αγωνιστικές διαθέσεις είναι αρκετά υψηλές σε αντιδιαστολή με το κλιμα ηττοπάθειας και ενσωμάτωσης που καλλιεργούν η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της. Αφού οι διαθέσεις όμως είναι υψηλές γιατί το κίνημα δεν έχει κερδίσει, ανατρέποντας το μνημόνιο; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα για εμάς είναι πρωταρχικής σημασίας καθώς δεν θεωρούμε πως τα κινήματα είναι εκ των προταίρων καταδικασμένα να χάσουν αλλά όπως δείχνει και η πρόσφατη ιστορική εμπειρία (φοιτητικό κίνημα 06/07, απεργία πείνας μεταναστών, ενάντια σε απολύσεις στις εκδόσεις Αγρα και την Banquet κ.α.) μπορούν να πετυχαίνουν νίκες και ανατροπές. Βασικός λόγος για την αδυναμία  του εργατικού κινήματος να πετύχει νίκες είναι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που στην πραγματικότητα ειναι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης στο εσωτερικό του κινήματος . Η στάση της ηγεσίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ όλο αυτό το διάστημα ήταν ξεκάθαρα απεργοσπαστική αφού σε σύγκριση με τις επιθυμίες της βασης δεν κύρηξε απεργίες διαρκείας , αποπροσανατόλισε τους εργαζόμενους μιλώντας για πιο ήπια μνημόνια και όχι για ανατροπή και τελος , με την γραφειοκρατική λογική της δεν έδωσε το δικαίωμα στη βαση το δικαίωμα, να συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων .
    Το ξεπέρασμα της ξεπουλημένης ηγεσίας των ΓΣΣΕ-ΑΔΕΔΥ και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και του κινήματος της νεολαίας είναι λοιπόν επιτακτική. Εμείς θεωρούμε πως η απάντηση που δίνεται από την επίσημη αριστερά (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) δεν μπορεί να οδηγήσει σε νίκες αφού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βασίζεται πάνω σε αναλύσεις που έχουν στο κέντρο τους την ηττοπάθεια. Το ΚΚΕ από τη μία θεωρεί ότι αφού οι αγώνες στο σήμερα δεν μπορούν να κερδίσουν ο μόνος δρόμος είναι η ενίσχυση του ΚΚΕ -με καταστροφικές επιλογές για το κίνημα όπως ξεχωριστές πορείες, συκοφάντηση αγωνιστών κ.α- . Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί μια πολιτική ενσωμάτωσης στηρίζοντας την ΠΑΣΚΕ σε μια σειρά σωματείων, μιλόντας για ανθρώπινο καπιταλισμό κτλ. Για εμάς για να υπάρξουν νίκες θα πρέπει να κλιμακωθεί τόσο πολιτικά όσο και κινηματικά η μάχη. Η άμεση κήρυξη απεργιών στην κατεύθυνση γενικής απεργίας διαρκειας αποτελεί βασικό στόχο καθώς, και η ακόμα πιο πλατιά συμμετοχή στις απεργίες και η μαζικοποίηση των πορειών. Επίσης η ενοποίηση των επιμέρους αντιστάσεων στη βάση της ενότητας συμφερόντων των εργαζομένων πρέπει να γίνει άμεση πρωτεραιότητα καθώς και η σύνδεση του αγώνα της νεολαίας με αυτόν των εργαζομένων. Θέλουμε ένα κίνημα που θα συγκροτήται στη βάση της αυτοργάνωσης των ίδιων των από τα κάτω σε σύγκρουση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Τέλος ζωτικής σημασίας ζήτημα αποτελεί ο εξοπλισμός του κινήματος με τα πολιτικά στοιχεία και αιτήματα εκείνα που θα του δώσουν νικηφόρα προοπτική. Βασικό ζήτημα αποτελεί η άρνηση της αποπληρωμής του χρέους από τους εργαζόμενους, αφού άλλοι το δημιούργησαν πλουτίζοντας στις πλάτες των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Επίσης η στοχοποίηση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΕΕ-ΔΝΤ ως πολιτικά υπεύθυνους για την εξαθλίωση του λαού αλλά και η βαθιά συνειδητοποίηση του ότι θα πρέπει ο αγώνας μας να είναι ανυποχώρητος και μέχρι τέλους, ενάντια στην επίθεση αλλά και στην κατεύθυνση ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και όχι των κερδών των επιχειρήσεων.
Η σύγκρουση είναι αναγκαία αν θέλουμε να μιλάμε  για ένα καλύτερο μέλλον. Ένας διαφορετικός δρόμος είναι εφικτός...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου